Εγώ όμως είμαι ταλαιπωρημένος και πονεμένος. Η σωτήρια δύναμη Σου, Θεέ μου, ας με προστατεύει (Ψαλμός 69:29).
Αμνός του Θεού, αίρετε την αμαρτία του κόσμου. Κάντε κάτι για τον πόνο μου. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που ένιωσα καλά. Ω, φοράω ένα χαμόγελο και προσπαθώ να συμπεριφέρομαι κανονικά. Μερικές φορές κρύβω ότι κουτσαίνω. Έχω μάθει να πιέζω τον πόνο για να μπορώ να κάνω πράγματα και να είμαι μέρος των δραστηριοτήτων. Δεν είμαι ήρωας, Κύριε. Απλώς δεν έχω άλλη επιλογή και το έχω βαρεθεί. Ήμουν γύρω από αυτούς που κηρύττουν τα οφέλη του πόνου. Πώς παράγουν χαρακτήρα και όλα αυτά. Αλλά υποψιάζομαι ότι δεν έχουν υποφέρει πολύ ώστε τα λόγια αυτά να ακούγονται τόσο αναληθή. Είναι σαν τη φτώχεια. Φαίνεται παράξενο μέχρι να γίνεις φτωχός. Έχεις παρατηρήσει ότι δεν προσεύχομαι πια για αυτό γιατί τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει. Είναι εκεί μέρα με τη μέρα. Λυπάμαι που σου μιλάω με αυτό το τρόπο. Ξέρω ότι είσαι ακόμα δουλεύεις στη ζωή μου. Αλλά είμαι πολύ κουρασμένος από τον πόνο.
—–
Ιησού, εσύ και εγώ έχουμε κάτι κοινό. Είναι ένας σταυρός. Είναι ένας πολύ τραχύς σταυρός. Δεν ήθελες το δικό σου και δεν μου αρέσει ο δικός μου. Αλλά επειδή κουβάλησες τον δικό σου, μπορώ να ζήσω με τον δικό μου. Πήγες στον σταυρό σου κ γύρισες το κεφάλι με πόνο στην κορυφή του. Ευλογία ήταν ο πόνος σου. Η αιώνια ζωή βγήκε από το θάνατό σου. Έκανες τον σταυρό Σου τον δρόμο της σωτηρίας μου. Τώρα σου ζητώ να κάνεις τον σταυρό μου έναν τρόπο για να υπηρετήσω τους άλλους. Χρησιμοποίησε τον πόνο μου για να με κάνεις πιο συμπονετικό. Χρησιμοποίησε τον πόνο μου για να με κάνεις πιο ευαίσθητο σε αυτά που περνούν οι άλλοι. Χρησιμοποίησε τον πόνο μου για να σταυρώσεις κάθε αυτοδικαίωσή μου, ώστε να είμαι προσβάσιμος και αξιόπιστος όταν κάποιος χρειάζεται τη βοήθειά μου. Υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να είμαι χωρίς πόνο, αλλά πρέπει να μπορώ να τον αντέξω. Κύριε, αν δεν πρόκειται να αφαιρέσεις τον πόνο μου, τότε σε παρακαλώ να τον χρησιμοποιήσεις σωστά.