Να είστε δυνατοί στη χάρη που υπάρχει στον Χριστό Ιησού (Β΄ Τιμόθεο 2:1).
Μη σε ξεγελάσει η φασαρία, Κύριε. Δεν είμαι τόσο σίγουρος για τίποτα. Μακάρι να ήταν κοινωνικά αποδεκτό να παραδεχτείς την αδυναμία. Μιλάω σαν να ξέρω για το τι μιλάω. Συμπεριφέρομαι σαν να ξέρω τι κάνω. Θα έχανα τη δουλειά μου αν δεν το έκανα και πιθανώς τους περισσότερους από τους φίλους μου. Αλλά η αλήθεια είναι ότι νιώθω μια τακτική ανησυχία για τον εαυτό μου και φοβάμαι να το παραδεχτώ. Δεν είμαι ευχαριστημένος με τον εαυτό μου. Και είναι δύσκολο να το περιγράψω με λόγια. Αμφιβάλλω για την ικανότητά μου. Αναρωτιέμαι για τις αποφάσεις μου. Όταν είμαι με άλλους, νιώθω ανεπαρκής γιατί οι ίδιοι φαίνονται τόσο σίγουροι για τον εαυτό τους. Μιλάω στον εαυτό μου και προσπαθώ να τον πείσω ότι μπορώ να προτείνω ιδέες που οι άλλοι δεν μπορούν. Αλλά αισθάνομαι ότι απλά αιτιολογώ το ότι είμαι αποτυχημένος. Είναι παράξενο, Κύριε, γιατί δεν είμαι καν σίγουρος γιατί νιώθω έτσι. Πραγματικά δεν έχω ιδέα.
—–
Ιησού, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η υφέρπουσα αυτοαμφισβήτηση είναι ο σιωπηλός δολοφόνος της ευτυχίας. Δεν θέλω να είμαι όλο αυτό. Απλά θα ήθελα να έχω λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση. Με βοηθά να θυμάμαι ότι κατάφερες πολλά με αδύναμους ανθρώπους. Ο Μωυσής έψαχνε δικαιολογίες. Ο Ιωνάς πήγε προς την άλλη κατεύθυνση. Και ο Παύλος στην αρχή ήταν εχθρικός. Το μόνο κοινό που είχαν ήσουν εσύ, Κύριε. Βρήκαν τη δύναμή τους σε σένα. Δεν θέλω να είμαι κάτι που δεν είμαι, αλλά θα ήθελα να είμαι χαρούμενος για όλα όσα είμαι. Ξέρω ότι ήσουν πολύ προσεκτικός όταν με δημιούργησες. Όταν με δημιούργησες πρόσεξες ώστε να είμαι μοναδικός από κάθε άποψη. Δεν ξέχασες τίποτα στη θυσία Σου για να με κάνεις παιδί Σου και να μου δώσεις τη σωτηρία. Μου έδωσες κάθε λόγο για να είμαι σίγουρος σε αυτή τη ζωή. Αυτός είναι ένας πνευματικός αγώνας για μένα, Κύριε. Βοήθησέ με να βρω τη δύναμή μου σε σένα.