Μείνετε ακίνητοι ενώπιον του ΚΥΡΙΟΥ και περιμένετε υπομονετικά για Αυτόν (Ψαλμός 37:7).
Θεέ μου, δεν ξέρω τι συμβαίνει με μένα. Δεν έχω πια υπομονή. Μέσα μου βράζει λάβα και είναι πάντα έτοιμη να εκραγεί. Μικρά πράγματα με ξεσηκώνουν. Βλέπεις εκείνη την κυρία με το καρότσι μπροστά μου. Δεν έχει ιδέα ότι προσπαθώ να την προσπεράσω για να πάρω λίγο καλαμπόκι. Ψάχνει μέσα στην τσάντα της κάτι που δεν φαίνεται να μπορεί να βρει και αγνοεί την ουρά που έχει προκαλέσει σε αυτόν τον διάδρομο. Σήμερα είμαι τόσο οξύθυμος που θα πλήρωνα κάποιον να τη βγάλει έξω. Αυτή είναι μια τρομερά άσχημη σκέψη. Πιθανόν να είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος. Αλλά είμαι πάντα έτοιμος να εκραγώ. Είμαι πάντα ανυπόμονος και εκκεντρικός με τους ανθρώπους γύρω μου μόνο και μόνο επειδή είναι εκεί. Δεν είναι σωστό να είμαι έτσι, Κύριε. Θα πω κάτι σε κάποιον που θα το μετανιώσω.
—–
Πρέπει να πάω κάπου και να αποσυμπιεστώ. Θέλω να φύγω μακριά. Θα έρθεις μαζί μου, Ιησού; Ακόμα καλύτερα, θα με οδηγήσεις κάπου ήσυχα; Σε παρακαλώ να είσαι ευγενικός ποιμένας και κάνε με πιο ευγενικό άνθρωπο. Πήγαινε με σε ήσυχα νερά, σε καταπράσινα βοσκοτόπια και στη γαλήνη. Βάλε με σε κατάσταση εσπερινού ψυχής και ηρέμησε την ψυχή μου. Άσε με να διαλογιστώ τον Λόγο σου όπως κάνω όταν βραδιάζει και το φως εξασθενεί. Επίτρεψε μου να γονατίσω και να κάνω μια μακρά στοχαστική προσευχή χωρίς περισπασμούς. Κύριε, πρέπει να βρίσκομαι σε μια ήσυχη εκκλησία ή στην πλαγιά ενός λόφου για να δω τη δύση του ήλιου. Πρέπει να βρίσκομε κάπου που δεν χρειάζεται να βιάζομε και δεν υπάρχουν ενοχλητικοί άνθρωποι. Πρέπει να μείνω εκεί όσο χρειαστεί. Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν. Δίδαξέ με πως να περιμένω και να είμαι ήρεμος με αυτό. Σε παρακαλώ περίμενε μαζί μου.